Przedstawione przez pacjenta z maskowaną depresją dolegliwości nerwowe, wegetatywne i somatyczne stanowią — przy braku zmian obiektywnych — szczególny problem diagnostyczny. Zgodnie z definicją pod pojęciem maskowanej depresji rozumie się depresję z nietypowym zespołem objawów, w której dominują i przesłaniają właściwy obraz choroby psychicznej dolegliwości somatyczne. Rozpoznanie tego zespołu wymaga przede wszystkim wykrycia objawów depresji. W tym miejscu powstaje pytanie, które z objawów są tymi „właściwymi” dla maskowanej depresji objawami, skoro obraz chorobowy jest zdominowany przez objawy somatyczne. Na jakiej w ogóle podstawie mówimy o depresji jako zespole pierwotnym, skoro objawy narządowe nie wyłączają przecież wtórnego jej charakteru. Na pytania te można odpowiedzieć tylko na podstawie znajomości i głębokiego zrozumienia depresji w jej różnych przejawach. Pojęcie depresji wywołuje przede wszystkim obraz stanu, który rozgrywa się prawie wyłącznie w afektywnych regionach osobowości wyrażając się typowymi objawami, a więc w sposób klasyczny melancholią, w tym depresyjnym wyrazem twarzy, zahamowaniem psychoruchowym albo nadpobudliwością ruchową, smutnymi, beznadziejnymi rozpamiętywaniami, połączonymi z ograniczeniem lub zniesieniem, woli i możliwości działania.