Molarność, a zatem w większości przypadków stężenie znajdującego się w surowicy sodu, jest z jednej strony miarą zawartości i zapotrzebowania wolnej wody, z drugiej dostarcza kluczowych wskazówek na temat objętości wody wewnątrzkomórkowej: hipomolarność powoduje wzrost, hipermolarność zmniejszenie objętości płynu wewnątrzkomórkowego. Powoli rozwijające się zmiany molarności na ogół nie wywołują u pacjenta większych objawów klinicznych, natomiast narastające szybko, choć nawet niezbyt duże, zaburzenia mogą spowodować znaczne, a niekiedy groźne dla życia objawy. Przy wartościach powyżej 360 mmol/1 i poniżej 220—230 mmol/1 trzeba liczyć się ze śmiertelnymi komplikacjami. Eycina 109 ilustruje najważniejsze różnice w składzie poszczególnych płynów ustrojowych. Prawidłowe stężenie sodu równe jest 140—150 mmol/1 (mEq/l). Jest to najważniejszy kation płynu pozakomórkowego i w praktyce występuje 011 prawie wyłącznie w przestrzeni pozakomórkowej. Zmiany zawartości sodu, łącznie z regulacją molarności, powodują natychmiastowe zmiany objętości płynu pozakomórkowego — zmniejszenie (czyste) objętości przestrzeni pozakomórkowej oznacza niedobór, zwiększenie — nadmiar sodu w postaci fizjologicznego roztworu chlorku sodowego. Potas występujący w przestrzeni pozakomórkowej w stężeniu od 3,5 do 4,5 mmol/1 (mEq/l), znajduje się przede wszystkim w przestrzeni wewnątrzkomórkowej i jest jej głównym kationem.