Najczęstszą przyczyną obrzęków jest niewydolność mięśnia serca. Obrzęki dotyczą z reguły niżej położonych części ciała (nóg, okolicy miednicy, a u pacjenta leżącego — okolicy lędźwiowej) i tylko w najcięższych postaciach przyjmują postać uogólnioną z włączeniem twarzy. Dochodzą do tego także przesięki do jam opłucnowych, które jeśli są. umiejscowione w szczelinie międzypłatowej, na zdjęciu radiologicznym mogą sprawiać wrażenie guza. Ewentualny przesięk do worka osierdziowego jest zwykle umiarkowany i trudny do stwierdzenia. Wodobrzusze zdarza się tylko w najcięższych przypadkach, dlatego jeśli występuje, należy poszukiwać innej jego przyczyny. Ważnym kryterium rozpoznawczym kardiologicznego pochodzenia obrzęków jest współistnienie objawów zastoju żylnego: nadmiernie wypełnionych żył szyjnych, powiększonej i bolesnej wątroby, refluksu wątrobowoszyjnego. Niezbędne jest udowodnienie obecności choroby serca. Prawie zawsze występującym objawem jest powiększenie serca. Wyjątek od tej zasady stanowi „zewnętrzne i wewnętrzne opancerzenie serca”. Dodatnie wyniki leczenia samymi preparatami naparstnicy, które w obrzękach pochodzenia sercowego są użytecznym kryterium rozpoznawczym, zawodzą w tych postaciach.