W przeciwieństwie do wcześniejszych poglądów, z czasów klasycznej nauki o zaburzeniach mowy. można obecnie wyjść od stwierdzenia, że myślenie w dużym stopniu związane jest z mową. Jedynie homo sapiens umie mówić. Zaburzenie mowy oznacza nie tylko utrudnienie porozumiewania się, ale ma głęboki wpływ na osobowość człowieka. Afazję można łatwo rozpoznać, trudno jest natomiast krótko i wyczerpująco ją opisać. Podstawowe zaburzenie, jak to sformułował przed ponad 100 laty P. Marie, polega na upośledzeniu rozumienia mowy. Dotychczas nie istnieje żaden prosty test, pozwalający na dokładne odróżnienie afazji od innych uszkodzeń, wywołujących utrudnienie mowy. Jest to zrozumiałe, jeśli się pamięta, że w przypadku mowy chodzi o najwyższy stopień wieloneuronowej integracji. Okazało się również, że — w przeciwieństwie do klasycznych poglądów — nie ma ściśle odgraniczonych „ośrodków mowy”. W obrębie w najwyższym stopniu skomplikowanych czynności układu nerwowego można jedynie mówić o pewnych wyróżniających się znaczeniowo ośrodkach czynnościowych mowy. Jest to zgodne z doświadczeniem klinicznym, gdyż dotychczas nie udało się na podstawie określonych objawów rozróżnić dokładnie poszczególnych postaci afazji. Z powoływania się na półkulę dominującą nie wynikają żadne wiążące wskazówki co do umiejscowienia. Mimo to jest celowe — przy wymienionych wyżej ograniczeniach — trzymać się utartego podziału na określone postacie afazji.