W przeciwieństwie do płynu pozakomórkowego w dynamice płynów ustrojowych bierze udział cala objętość płynu wewnątrzkomórkowego. Stanowi ona 33’% masy ciała lub 55% całkowitej objętości wody ustrojowej. Oznaczenie tej przestrzeni jest możliwe za pomocą krzywych rozcieńczonych z zastosowaniem odpowiednich wskaźników, jednakże nie jest to metoda stosowana w klinikach i potrzebna. Objętość płynu wewnątrzkomórkowego jest bowiem w krótkim czasie i w znacznym stopniu regulowana molarnością płynu pozakomórkowego. Z tego powodu na podstawie zmierzenia lub wyliczenia molalności osocza rozpoznaje się i leczy zaburzenia objętości płynu wewnątrzkomórkowego. Przy zaznaczonej różnorodności składu poszczególnych płynów ich molarność, tj. stężenie molarne rozpuszczonych w nich cząstek (mmol/1 = mosm/1 roztworu), jest jednakowa. Przy różnym ciśnieniu osmotycznyrn następuje ruch wody przez półprzepuszczalne błony komórkowe aż do momentu, kiedy ciśnienie osmotyczne płynu wewnątrz i pozakomórkowego zostanie wyrównane. Regulacja molarności, sterowana przez międzymózgowie, odbywa się przez dostosowanie podaży wody (uczucie pragnienia) lub jej. wydalania (przy udziale hormonu antydiuretycznego, ADH) do ilości substancji rozpuszczonych w docierającym do międzymózgowia płynie.