Do najczęstszych klinicznych postaci zaburzeń oddychania należy duszność sercowa. Na takie pochodzenie duszności wskazuje obecność choroby serca i układu krążenia. Patofizjologicznie jej przyczyną jest z reguły niewydolność lewej komory serca z zastojem w żylnym krążeniu płucnym, zwiększeniem oporu elastycznego płuc, zmniejszeniem podatności oraz pojemności życiowej. Często stwierdza się również objawy skurczu oskrzeli. Dochodzi do tego podrażnienie ośrodka oddechowego spowodowane przez hipoksemię i kwasice, jak również stany pobudzenia i lęku. Charakterystyczna dla duszności pochodzenia sercowego jest napadowa duszność nocna. Ogólnie przyjmuje się, że pacjenci z dusznością sercową siedzą w łóżku, a z płucną leżą płasko. Duszność jako wyraz niewydolności prawej komory serca zdarza się rzadziej. Patofizjologicznie na pierwszy plan wysuwa się upośledzenie ukrwienia mózgu, jako następstwo zmniejszenia objętości minutowej. Ciężką ostrą duszność w centralnym zatorze tętnicy płucnej należy również zaliczyć do duszności sercowej, ponieważ nagłe przerwanie krążenia wywołuje niedokrwienie mózgu i podrażnienie ośrodka oddechowego. Mechanizmy patofizjologiczne duszności powstałej z przyczyn, których źródła znajdują się poza klatką piersiową, są bardzo różnorodne.