Za pomocą badania palpacyjnego określamy liczbę, wielkość, odgraniczenie od otoczenia, spoistość, przesuwalność i bo
lesność węzłów chłonnych. Zbadać należy wszystkie dostępne ich grupy. Niektóre węzły chłonne są łatwiej dostrzegalne przy oglądaniu niż przy obmacywaniu. W badaniach kontrolnych poleca się określanie wielkości przekroju węzła za pomocą suwmiarki. Nie wszystkie jednak węzły są dostępne badaniu metodą obmacywania. Powiększenie węzłów śródpiersia i wnęk jest częściowo uchwytne za pomocą badania radiologicznego. Możliwości rozpoznania zwiększa w znacznym stopniu mediastinoskopia. Znacznie trudniejsza jest ocena węzłów chłonnych podprzeponowych. Do metod pomocnych w ich ocenie należą: ultrasonografia, limfografia i tomografia komputerowa. Węzły chłonne w przestrzeni pozaotrzewnowej uwidoczniają się najlepiej za pomocą limfografii. W obrzęku zapalnym przesuwalność węzłów jest. najczęściej dobra, w zapaleniach przewlekłych mogą one być zrośnięte z otoczeniem. Nieprzesuwalność w stosunku do tkanek otaczających stwierdza się ponadto w nowotworach, przede wszystkim w przerzutach raka, w mięsaku, a także w ziarnicy. cytomegalii, listerozie, w ziarniniaku wenerycznym pachwin, w kile, w chorobie kociego pazura, bąblowcu i liszaju rumieniowatym rozsianym.