W często występującym zespole przewlekłego serca płucnego rozróżniamy przypadki spowodowane chorobami oskrzeli i miąższu płucnego i — rzadsze — związane z pierwotnymi chorobami naczyń płucnych. W pierwszej grupie do najczęstszych należy przewlekły zaporowy nieżyt oskrzeli z następową rozedmą pluć, do rzadszych zespól Pickwicka, spotykany w nadmiernej otyłości, i tzw. samoistna hipowentylacja (pierwotne schorzenie ośrodka oddechowego). W ciężkich stadiach choroby oddech, w następstwie narkotycznego działania CO2, zwalnia się i spłyca, a dominującym objawem klinicznym staje się sinica. Coraz częstszym podłożem przewlekłego serca płucnego są obecnie schorzenią naczyń płucnych. We wszystkich przypadkach chorób naczyń płucnych typowym objawem jest nasilona duszność, wymagająca wysokiego ułożenia. Znaczna sinica, szczególnie w późniejszych okresach choroby, wzmaga się wybitnie przy wysiłku i ma głównie charakter obwodowy (mała, nie wzrastająca przy wysiłku objętość minutowa). Sinica obwodowa, a nawet zgorzel obwodowych części ciała, występują przy zaburzeniach przepływu krwi spowodowanych wewnątrznaczyniową autoaglutynacją krwinek czerwonych podczas narażenia na zimno. Zimne aglutyniny powstają w następstwie różnych zakażeń wirusowych i bywają obecne w białaczce”; szpiczaku i w marskości wątroby.