Przez biopsję rozumiemy pobranie u pacjenta próbki tkanki w celu przeprowadzenia badania histomorfologicznego. Badanie to ma na celu wyjaśnienie charakteru i przyczyny choroby, a niekiedy także kontrolę jej przebiegu — tendencje do zdrowienia lub dalszy postęp. Wynik badania ma zatem wartość rozpoznawczą, jak również może wskazywać na rokowanie. Do niedawna próbki tkanek pobierano tylko z niektórych okolic ciała, obecnie — dzięki wprowadzeniu nowych technik pobierania wycinków — sytuacja uległa zasadniczej zmianie. W wielu chorobach narządów wewnętrznych można było, i częściowo dzieje się tak do chwili obecnej, pobrać materiał do badania tylko w czasie zabiegu operacyjnego lub operacji zwiadowczej. Śródoperacyjne pobieranie wycinków tkanek łączy w sobie postępowanie lecznicze z diagnostycznym. Tak zwana punkcja ślepa lub dokonana pod kontrolą wzroku, a szczególnie endoskopia, umożliwiają pobranie próbki z wszystkich prawie okolic ciała, a co za tym idzie przeprowadzenie rozpoznania przed operacją. To spowodowało, że w ostatnich dziesięcioleciach liczba badań bioptycznych wśród wszystkich badań diagnostycznych bardzo wzrosła. Jednocześnie dokonała się przy tym głęboka zmiana jakościowa dotycząca zarówno ustalania wskazań do biopsji, jak również oceny korzyści, jakie dają badania tego typu.