Ażeby osiągnąć założony cel rozmowy, konieczne jest uwzględnienie paru dalszych punktów. Dla rozpoznania choroby psychosomatycznej rozstrzygające znaczenie ma uzyskanie odpowiedzi na pytanie, czy istnieje wyraźny związek pomiędzy wystąpieniem choroby a sytuacją życiową pacjenta w czasie pojawienia się jej początkowych objawów. Jest to innymi słowy pytanie, czy pacjent z chorobową osobowością znalazł się — najczęściej z wewnętrznych, nie-uświadamianych sobie przyczyn — wobec trudnej lub niekorzystnej sytuacji. Konfliktowa sytuacja życiowa może być uznana za czynnik wyzwalający, jeżeli pasuje do losów i historii życia badanego. Poza sytuacją konfliktową musi być również wyraźne podłoże choroby, t j. odpowiednia struktura osobowości pacjenta na początku choroby i w momencie badania. Dalej istotne jest wykrycie czynników psychogenetycznych odpowiedzialnych za powstanie takiej właśnie struktury osobowości. Możliwie dokładnie należy dowiedzieć się o początek dolegliwości: „Kiedy po raz pierwszy zauważył Pan (Pani) dolegliwości?” lub ewentualnie bardziej natarczywe: „Mógłby Pan (Pani) określić to dokładniej?”. Jeśli nie uda się ustalić precyzyjnie początku choroby, należy zapytać o okresy pogorszeń lub nawrotów objawów, ewentualnie o okresy remisji. Osoby z nerwicą zachorowują przeważnie w typowych dla siebie sytuacjach. Należy jednak uwzględnić, że ich „próg pobudliwości” staje się coraz niższy, sytuacje konfliktowe wydają się osobie stojącej na zewnątrz coraz mniej istotne i dlatego trudne do ustalenia.