Wśród pozapiramidowych zaburzeń ruchowych zespół parkinsonowski jest najczęstszy, bądź jako następstwo przebytego zapalenia mózgu, bądź też w postaci drżączki porażennej, czyli właściwej choroby Parkinsona. Charakteryzuje go hipo- lub akineza, czyli ogólne ubóstwo ruchów zarówno spontanicznych, jak i reaktywnych, wzmożenie napięcia mięśni i wreszcie niestałe drżenia. Drżenia parkinsonoidalne oraz sztywność mięśni mogą przez miesiące i lata być silniej wyrażone w jednej tylko połowie ciała. Akineza u osób z chorobą Parkinsona przejawia się charakterystycznym pochyleniem do przodu górnej połowy ciała, ubogą mimiką i gestykulacją, u-trudnieniem żucia, połykania i mowy, a także brakiem ruchów skojarzonych. Nie ma machania rękami przy chodzeniu; pozostają one sztywne i nieruchome. Brak odruchów połykowych powoduje gromadzenie się śliny w jamie ustnej i stąd obok maskowatości twarzy widoczne jest kapanie śliny z ust. A-kineza częściowo jest objawem pierwotnym, a częściowo jest związana ze sztywnością mięśni, bardziej nasiloną w obrębie barków i pośladków niż w stawach dystalnych, co powoduje szurający, drepczący sposób chodzenia.