Dane uzyskiwane na podstawie wyników badań podzielić można na trzy nieostro odgraniczone kategorie. W najprostszych przypadkach są one potwierdzające, np. stężenie oznaczonej we krwi tyroksyny potwierdza kliniczne rozpoznanie nadczynności tarczycy. Ale może być sytuacja przeciwna, pojedyncze badanie nie potwierdza rozpoznania i wówczas wobec utrzymujących się klinicznych objawów nadczynności tarczycy, przy prawidłowym stężeniu tyroksyny, konieczne jest powtórzenie badania lub ocena innych wskaźników określających zachowanie się hormonów chorego. Najczęściej poszukiwany jest drugi rodzaj informacji, nazwijmy go instrukcją. Chodzi w nim o rozstrzygnięcie pomiędzy dwoma lub więcej możliwymi rozpoznaniami. Przykładem jest próba wyjaśnienia za pomocą badania histopatologicznego przyczyny stwierdzonego, np. przy mediastinoskopii, powiększenia węzłów chłonnych, przy którym wchodzi w rachubę kilka równie prawdopodobnych rozpoznań, jak sarkoidoza, ziarnica lub inne. W takich wypadkach niezależnie od badania laboratoryjnego konieczna jest ponowna analiza obrazu klinicznego. Jeżeli wynik badania laboratoryjnego jest zgodny z obrazem klinicznym, można na tej podstawie — z dużym prawdopodobieństwem — postawić właściwe rozpoznanie. Niekiedy wypływające z badania wnioski wskazują na konieczność wykonania dalszych badań, potwierdzających wstępne rozpoznanie lub określających stadium choroby.