Teoria integracji sensorycznej oparta została na kilku stałych, które odwołują się do teorii zachowania i neurologii.
- Plastyczność neuronalna, czyli zdolności mózgu do modyfikacji i zmian, jako proces dokonujący się przez całe jednostkowe życie, natomiast większa jest, i to znacznie, u dzieci młodszych. Plastyczność mózgu to zasadnicza stała poświęcona terapii integracji sensorycznej, gdyż pozwala przyjąć założenia możliwości zmian w obrębie systemu nerwowego na skutek kontrolowanych dopływów bodźców sensorycznych. Plastyczność neuronalna podyktowana jest zaangażowaniem dziecka w zadania, różnorodnością środowiskową, w których to przebiega terapia i rozwój.
- Sekwencyjny rozwój procesów integracji sensorycznej. Zestawy kompleksowych zachowań rozwijających się w oparciu o wcześniej wykształcone a bardziej podstawowe.
- Integralność systemu nerwowego. Z niższych struktur mózgu ewoluują wyższe. Holistyczna praca mózgu dotyczy jego funkcjonalności jako całości, więc istnieje wzajemna zależność między ośrodkami korowymi i podkorowymi.
- Reakcje adaptacyjne, czyli wzajemna korelacja między wymogami środowiska a reakcjami.
- Każde dziecko ma w sobie wewnętrzny pęd do rozwoju (inner driver), a to odnośnie dostarczania potrzebnych sobie bodźców.