Im wszechstronniejsza i mniej ryzykowna, stawała się technika pobierania wycinków, tym bardziej rozszerzały się wskazania do badań biooptycznych. Zakłada się bowiem, że lekarzowi klinicyście w każdym pojedynczym przypadku potrzebna jest dokładna histomorfologiczna ocena chorego narządu. Jest to niewątpliwie prawda, ale badania histomorfologiczne powinny być zarezerwowane dla przypadków, w których zawodzą badania chemiczne i fizykalne. Ponadto, jak wykazuje doświadczenie, wartość diagnostyczną badania zwiększa znajomość obrazu klinicznego choroby. Na wynik histopatologicznego badania wycinka tkanki składa się opis zmian makroskopowych, badanie mikroskopowe sporządzonych preparatów, krytyczna ocena stwierdzonych nieprawidłowości i ostateczne orzeczenie. W przeciwieństwie do tego, za pomocą metod laboratoryjnych uzyskuje się wyniki, których interpretacja należy do lekarza. On bowiem zestawiając je z obrazem klinicznym sam decyduje o rozpoznaniu. Badanie histologiczne, jak wspomniano, zaczyna patolog od obejrzenia i opisania preparatu. Tylko niektóre dane, jak wielkość i masa, mogą być zobiektywizowane za pomocą pomiarów, reszta zależy od jakości; obserwacji i doświadczenia badającego.