Przed lekarzem mającym codziennie do czynienia z pacjentami, u których dominują objawy charakteryzujące nerwowość, neurastenię, dystonie wegetatywną lub maskowana depresję, stoi — jeśli chodzi o przyczyny dolegliwości — podwójne zadanie diagnostyczne o podstawowym znaczeniu. Wie on doskonale, że niezależnie od dociekliwości i gruntowności badania w większości przypadków nie znajdzie żadnych organicznych zmian, odpowiadających podawanym przez pacjenta objawom. Najczęściej może natomiast stwierdzić mnóstwo danych biograficznych, sytuacyjnych lub czynników reaktywnych, w których ujawnieniu odgrywa rolę wykształcenie pacjenta, sposób prowadzenia rozmowy lub próby wyolbrzymiania objawów chorobowych. W takich razach rozpoznanie psychogennych przyczyn wszystkich somatycznych i psychicznych objawów nie jest trudne. W niemałej liczbie przypadków nie można się jednak oprzeć wrażeniu, że psychogenne przyczyny dolegliwości nie są przekonywające, a w każdym razie nie są dominujące, szczególnie kiedy podawane objawy występują niezależnie od sytuacyjnych obciążeń. W takich, wypadkach lekarz zwyle dochodzi do wniosku, że ma do czynienia z przeważnie endogennie lub konstytucjonalnie uwarunkowaną nerwowością, neurastenią, dystonią wegetatywną lub maskowaną depresją. Oczywiście są również pacjenci, w których jednocześnie odgrywają rolę czynniki psychogenne i konstytucjonalne.