Trudności w zebraniu rozszerzonego wywiadu napotyka się u pacjentów, którzy nie mieli własnej motywacji do zgłoszenia się. Brak poczucia choroby, czasem jatrogennie uwarunkowana fiksacja, dotycząca narządowej genezy zmian, niezdolność do introspekcji, a także trudności językowe (np. u cudzoziemców), uniemożliwiają często przeprowadzenie wiarygodnego wywiadu. Pamiętać też trzeba, że pacjenci z psychogennymi dolegliwościami narządowymi często silnie się bronią — przynajmniej nieświadomie — przed wykryciem związku psychodynamicznego. Jest to zrozumiałe, ponieważ stan fizyczny może być wyrazem konfliktu czysto psychicznego, który ma być rozładowany poprzez objaw narządowy. Z drugiej strony jest regułą, że lekarz, któremu pacjent sugeruje psychogenne uwarunkowanie swoich dolegliwości, jest i musi pozostać sceptyczny. Kończąc, należy zwrócić uwagę na niebezpieczeństwo psychologizowania objawów chorobowych. Spotykana w praktyce niedostateczna wiedza, przy małej gotowości lekarza do samokrytyki i nierespektowaniu przedstawionych kryteriów diagnostycznych, prowadzi nierzadko do ciężkich w skutkach pomyłek. Rozpoznanie psychosomatyczne powinno być postawione nie na podstawie wyłączenia przyczyn organicznych, a za pomocą pozytywnych kryteriów diagnostycznych.