W wielu miejscach, zwłaszcza w prywatnych ośrodkach odwykowych, realizowany jest program dwunastu kroków, wśród których krokiem wyjątkowym jest krok trzeci. Krok trzeci mianowicie mówi alkoholikowi, że jest jakiś Bóg, i że to nie jestem ja. Dla człowieka uzależnionego jest to rewolucyjne. Bazą jest tu słuszna diagnoza mówiąca o tym, że uzależnienie jest niedojrzałością. Krok trzeci mówi, że to nie ja jestem Bogiem, że jest jakaś inna siła, która jest większa ode mnie, już nie tylko po to aby lepiej zrozumieć świat, tylko po to aby godzić się ze światem, ponieważ większość uzależnionych sięga po używkę wówczas kiedy ma stres, podczas gdy właśnie niedojrzałość to nieumiejętność radzenia sobie ze stresem, rodzaj nieumiejętności radzenia sobie ze światem. Trzeci krok mówi w gruncie rzeczy, że Bogu powierzam moje życie i wolę, co oznacza, że akceptuje świat. Wielu długo zastanawiało się nad istotą właśnie trzeciego spośród dwunastu kroków. Bóg występuje tu w roli siły pozwalającej uzależnionemu rozpoznać to, czego on chce, a tym, czego w rzeczywistości potrzebuje. Ten trzeci krok z pewnością działa na zwykłe bolączki życiowe. Jest to niezbędny element pracy z zaufaniem i akceptacją.