Z omawianego modelu pojęciowego wypływa wniosek, że pozytywne doświadczenia w procesie wychowania mogą ochronić osoby narażone na większe ryzyko schizofrenii przed jej rozwojem. Dane uzyskane w fińskich badaniach z udziałem rodzin adopcyjnych potwierdziły jego trafność (Tienari i in. 1994). Okazało się, że u tych dzieci matek cierpiących na schizofrenię, które w rodzinach adopcyjnych miały pozytywne doświadczenia, rozwój schizofrenii nie nastąpił. Osoby z dużym obciążeniem genetycznym, które wychowywały się w zaburzonych rodzinach adopcyjnych, później często zapadały na tę chorobę. W nowszym projekcie badawczym poświęconym adopotowanym dzieciom matek, które cierpiały na zaburzenie należące do spektrum schizofrenii, Tienari i in. (2004) odwiedzali rodziny adopcyjne w ich domach, aby zmierzyć stopień rodzinnej dysfunkcji na skali od rodziny zdrowej po rodzinę silnie dysfunkcyjną. Na podstawie uzyskanych danych doszli do wniosku, że dzieci narażone na większe ryzyko choroby częściej zapadały na nią w rodzinach, które odznaczały się istotnym stopniem dysfukcji. Nie zaobserwowano takiej prawidłowości u dzieci z niewielkim obciążeniem genetycznym. Można więc uznać, że w schizofrenii zachodzi interakcja między obciążeniem genetycznym a środowiskiem, w jakim jednostka wzrasta.