Dane uzyskane w badaniach o charakterze biologicznym nie umniejszają jednak znaczenia jednego zasadniczego faktu: schizofrenia jest chorobą, która wy¬stępuje u osób o niepowtarzalnej konstytucji psychicznej. Nawet gdyby czynniki genetyczne były w całości odpowiedzialne za jej rozwój, klinicysta i tak stałby w obliczu dynamicznie złożonej jednostki ludzkiej oraz jej reakcji na dręczącą ją chorobę. Dlatego niezbędnym narzędziem w repertuarze klinicysty zawsze będą zaawansowane psychodynamiczne metody postępowania ze schizofrenią. Zdaje się, że w procesie leczenia, na który składają się jedynie leki przeciwpsychotyczne i krótkie okresy hospitalizacji, dobrze funkcjonuje niecałe 10% pacjentów z rozpoznaniem schizofrenii (McGlashan, Keats 1989). Pozostałe 90% pacjentów może wynieść korzyści z metod leczenia inspirowanych zasadami psychodynamicznymi: farmakoterapii dynamicznej, terapii indywidualnej, grupowej i rodzinnej czy treningu umiejętności. Może się okazać, że w ich przypadku właśnie te metody stanowią główny składnik programu właściwego postępowania z chorobą.