Nie istnieje jedynie słuszna metoda leczenia schizofrenii. Wszystkie interwencje terapeutyczne należy dostosować do indywidualnych potrzeb pacjenta. Schi¬zofrenia jest zaburzeniem heterogenicznym i przejawia się w różnych klinicznych postaciach. Aby ułatwić proces opisu symptomatologicznego choroby, objawy można podzielić na trzy grupy: (1) objawy pozytywne, (2) objawy negatywne, (3) zaburzone relacje osobiste (Andreasen i in. 1982; Keith, Matthews 1984; Munich i in. 1985; Strauss i in. 1974). Model ten – zaproponowany najpierw przez Straussa i in. (1974) – pozwala na rozróżnienie trzech odrębnych procesów psychopatologicznych, które zachodzą u pacjentów z rozpoznaniem schizofrenii. Wspomniana klasyfikacja jest jedną z kilku dotychczas zaproponowanych; w innych klasyfikacjach na kategorię trzecią składały się objawy dezorganizacji procesów psychicznych lub poznawczych. Postanowiliśmy skupić się na zaburzonych relacjach osobistych, ponieważ są istotne w leczeniu inspirowanym koncepcjami psychodynamicznymi. Do objawów pozytywnych należą: zaburzenia treści myślenia (na przykład urojenia) i postrzegania (na przykład omamy), a także objawy behawioralne (na przykład pobudzenie i katatonia). Te objawy rozwijają się szyb¬ko i często towarzyszą ostrym epizodom psychotycznym.