Sformułowano wiele psychodynamicznych modeli, które pomagają klinicystom w zrozumieniu procesu schizofrenicznego. Jednym z najistotniejszych aspektów dyskusji dotyczących teorii schizofrenii są kontrowersje wokół modelu konfliktowego w zestawieniu z modelem deficytu (zob. rozdział 2). Poglądy Freuda, rozwijając się, oscylowały między tymi dwoma modelami (Arlow, Brenner 1969; Grotstein 1977a, 1977b; London 1973a, 1973b; Pao 1973). Większość konceptualizacji Freuda (1911/1996, 1914/1991, 1915/1993, 1924a/2007, 1924b/2007) wyrasta z jego koncepcji obsadzenia (kateksji), która mówi o ilości energii psychicznej związanej z dowolną strukturą wewnątrzpsychiczną lub reprezentacją obiektu. Freud był przekonany, że schizofrenię charakteryzuje wycofanie obsadzenia obiektów (dekateksja). Od czasu do czasu używał pojęcia dekateksji w odniesieniu do wycofania energii emocjonalnej lub libidinalnej z reprezentacji obiektów wewnątrzpsychicznych; w kontekście społecznym mówił natomiast o odsunięciu się od rzeczywistej osoby w otoczeniu pacjenta (London 1973a). Freud definiował schizofrenię jako wynik regresji w odpowiedzi na silną frustrację i konflikt z innymi. Regresji ze stanu relacji z obiektem do autoerotyzmu miało towarzyszyć wycofanie energii emocjonalnej zainwestowanej w reprezentacje obiektów osoby z otoczenia, co tłumaczyło obecność autystycznego wycofania u pacjentów rozpoznaniem schizofrenii. Freud (1914/1991) twierdził, że energia psychiczna zostaje ponownie zainwestowana w self lub ego.