U nieprzytomnego pacjenta brak jest zwykle jakichkolwiek danych na temat przyczyny i rozwoju stanu chorobowego. Czasem tylko można się dowiedzieć o chorobach przebytych i tylko na podstawie stwierdzonych objawów trzeba podjąć postępowanie zmierzające do poprawienia stanu świadomości, a nawet do utrzymania zagrożonych ważnych dla życia czynności organizmu. Na ogół lekarze myślą według szablonów przyswojonych w okresie kształcenia lub w trakcie wykonywania pracy. Sam zresztą zestaw chorób, z jakimi spotykają się na poszczególnych oddziałach intensywnej opiekł, również przyczynia się do z góry zaprogramowanego sposobu myślenia. To nastawienie myślowe lekarza, który jako pierwszy zajmuje się nieprzytomnym pacjentem, rozstrzyga często o losie chorego. Neurolog, rozważając przyczynę utraty świadomości, skłonny jest myśleć o szybko najczęściej przemijających objawach padaczki. Neurochirurg w pierwszym rzędzie podejrzewa wylew do-mózgowy, mając nadzieję, że nie przeoczył zmian wymagających leczenia chirurgicznego. Pierwszą myślą internisty na widok nieprzytomnego pacjenta jest podejrzenie zaburzeń metabolicznych. Psychiatra domniemywa wpływ leków psychiatrycznych, zaburzenia świadomości w stanie padaczkowego zamroczenia lub zatrucia, których objawy w ostatnich latach stały się bardzo różnorodne.