Jest regułą, choć nie zawsze się o tym pamięta, że zespołom depresji towarzyszą przeważnie dolegliwości fizyczne. Są one prawdziwym problemem w depresji maskowanej. W typowej depresji ten problem nie występuje, ponieważ jest ona fenomenologicznie jawna. Można by powiedzieć, że obraz chorobowy depresji ma dwa oblicza, albo jedno oblicze i jedną maskę, z których każdorazowo jedno jest widoczne, a drugie mniej lub więcej ukryte. Jednakże chory nie jest w stanie całkowicie ukryć prawdziwego oblicza i po krótszym lub dłuższym czasie je odsłania, lub też udaje się dokonać tego lekarzowi. Depresja maskowana stanowi trudny problem przy rozpoznaniu nie tylko z tego powodu, że sprawia często wrażenie nerwowości lub zespołu zaburzeń wegetatywnych, ale przede wszystkim dlatego, że obecne, niekiedy pierwszoplanowe dolegliwości narządowe nie mogą być z góry traktowane jako wyraz, czyli „ekwiwalenty” depresji. Byłoby nieporozumieniem bez dokładnej analizy tych objawów wyłączyć ich organiczny charakter. Gdyby można było w prosty sposób na podstawie przedstawienia swego stanu przez pacjenta i dokładnej analizy objawów odróżnić bóle głowy, dolegliwości sercowe i żołądkowe pochodzenia depresyjnego (z istniejącymi obiektywnie zmianami lub bez nich) od uwarunkowanych organicznie, chory nie wędrowałby, jak to się często dzieje, od jednego lekarza do drugiego.