Duszność jest objawem subiektywnym i dlatego odczuwa ją tylko pacjent przytomny. Według klasycznej, klinicznej definicji Meakinsa duszność jest uświadomieniem konieczności wzmożenia czynności oddechowej. Według patofizjologicznej definicji Rossiera i Buhlmanna duszność jest odczuwalnym zwiększeniem pracy oddychania. W neurologicznej definicji Campbella i Howella duszność jest zaburzeniem stosunku długości i napięcia mięśni oddechowych, które poprzez system włókien a i y pozostają pod kontrolą układu nerwowego. Dla naszych celów najbardziej przydatna jest stara, kliniczna definicja duszności. Duszność, która ma duże znaczenie kliniczne, jest objawem wieloznacznym Wyjaśnienie jej etiologii jest często możliwe dopiero po zebraniu dokładnego wywiadu, uwzględnieniu innych dodatkowych objawów oraz zastosowaniu badań pomocniczych. Analizując objaw duszności trzeba uwzględnić pięć zasadniczych elementów. Wywiad dostarczyć powinien informacji o stopniu, czasie i okolicznościach, w jakich występuje duszność. Badanie przedmiotowe pozwala na rozpoznanie typu duszności, a na podstawie objawów towarzyszących ustala się jej właściwą przyczynę. Dokładne sprecyzowanie rozpoznania umożliwiają badania pomocnicze.