Dla właściwej interpretacji objawu duszności, tj. dla zaszeregowania jej do odpowiedniego obrazu chorobowego, konieczne jest uzyskanie dodatkowych danych z wywiadu i potwierdzenie w postaci zmian obiektywnych. Z dydaktycznego punktu widzenia pomocny jest podział duszności na cztery główne typy etiologiczne: duszność pochodzenia płucnego, sercowego, duszność, której przyczyny znajdują się poza klatką piersiową (ekstratorakalną) i duszność psychogenną. Za dusznością pochodzenia płucnego przemawiają zmiany w obrębie dróg oddechowych, w płucach i w opłucnej. W szerszym pojęciu zalicza się do nich również zmiany w ścianie klatki piersiowej. Badanie musi zatem uwzględnić wszystkie wymienione struktury. Ocenić należy drożność nosa, gardła, krtani i tchawicy, dużych i małych oskrzeli, miąższ i zręb obu płuc, opłucną, przeponę, części kostne klatki piersiowej, przestrzenie międzyżebrowe i pomocnicze mięśnie oddechowe. Świst przy wdechu świadczy o obecności przeszkody powyżej rozdwojenia tchawicy, wydechowy — o zwężeniu mniejszych oskrzeli. Do wyjaśnienia duszności przyczynić się mogą symetryczne lub asymetryczne zmiany ruchomości klatki piersiowej, stłumienie odgłosu opukowego, charakter szmerów oddechowych oraz oskrzelowopłucne szemry dodatkowe.