Hospitalizacja krótkoterminowa silnie oddziałuje na pacjenta i zapobiega regresji. Struktury obronne zostają odbudowane. Pacjent powinien jak najszybciej zostać przywrócony do wcześniejszego poziomu funkcjonowania. Jeśli pacjent nie jest zaangażowany w psychoterapię, to pobyt w szpitalu można wykorzystać jako etap przygotowawczy do późniejszej psychoterapii w trybie ambulatoryjnym (Selzer 1983). Konieczność dostosowania się do potrzeb innych stawia omnipotencję pacjenta pod znakiem zapytania. Jeśli narzucimy pacjentowi rutynowy plan dnia, to niezaspokojenie części jego potrzeb i pragnień jest nieuchronne. Optymalny poziom frustracji pomaga choremu w testowaniu rzeczywistości i poprawia inne funkcje ego (Selzer 1983). Jeżeli podczas hospitalizacji terapeuta rozpocznie z nim psychoterapię, to po wyjściu ze szpitala dzięki spotkaniom z tą samą osobą pacjent zyska poczucie ciągłości. Gdy uda się przynajmniej w części opanować objawy pozytywne zaburzenia, wówczas można zalecić choremu terapię grupową w szpitalu, a później w trybie ambulatoryjnym, w zależności od tego, czy dana osoba potrafi się znaleźć w formacie grupy. W przypadku niektórych odizolowanych pacjentów leczonych w trybie ambulatoryjnym spotkania z grupą stanowią jedyne istotne źródło kontaktów społeczno-towarzyskich.