Niemniej należy zaznaczyć, że imponujące wyniki uzyskiwane dzięki zastosowaniu wspomnianego modelu pojęciowego były kwestionowane. Niektórzy badacze zgłaszają wątpliwości, czy kontrola współczynnika EE rzeczywiście ma związek z zapobieganiem nawrotom choroby. W jednym z badań (MacMillan i in. 1986) okazało się, że dwie zmienne: systematyczne przyjmowanie leków oraz długość trwania choroby przed przyjęciem do szpitala znosiły wpływ ekspresji emocjonalnej na przewidywanie ryzyka nawrotu choroby. W innym projekcie badawczym (Parker i in. 1988) przebadano współczynnik EE u domowników 57 pacjentów z rozpoznaniem schizofrenii. Okazało się, że prognostykami nawrotu są dwa czynniki: mieszkanie z samotnym rodzicem oraz niepomyślny wcześniejszy przebieg choroby. W tym badaniu współczynnik EE nie miał związku z nawrotami zaburzenia. Badacze wysunęli hipotezę, że pacjenci, u których choroba ma zły przebieg, mogą wywoływać w członkach rodziny reakcje o wysokiej ekspresji emocji, zwłaszcza jeśli pacjent mieszka w domu prowadzonym przez samotnego rodzica. Falloon (1988) zauważył, że w badaniach nad współczynnikiem EE nie stosowano metod seryjnych pomiarów, dzięki którym można by ustalić, czy zaburzone zachowania u pacjentów prowokuj ą reakcje o wysokiej ekspresji emocji u rodziców, czy też są konsekwencją stresu wywołanego tymi reakcjami.