Zgłaszano też wątpliwości w odniesieniu do koncepcji wysokiego współczynnika EE i inspirowanych nim interwencji rodzinnych. Wiele rodzin pacjentów cierpiących na schizofrenię ma poczucie, że obwinia się je o nawroty choroby, tymczasem one po prostu starają się reagować na trudną sytuację najlepiej, jak potrafią (Lefley 1992). Jak zauważyli Kanter i in. (1987), jeśli usilnie zachęcamy członków rodziny do tego, aby nie narzucali się pacjentowi, to nie zawsze stosownie reagują na prowokacyjne zachowania i brak kontroli u pacjenta. Poza tym w niektórych przypadkach zakładamy, że obniżenie współczynnika EE przyczyniło się do poprawy stanu pacjenta, podczas gdy w rzeczywistości inne reakcje rodziny są konsekwencją poprawy jego stanu (Hogarty i in. 1986). Badacze również zastanawiają się, czy współczynnik EE jest konstruktem stabilnym w czasie (Lefley 1992). Należy ponadto pamiętać, że wysoki współczynnik EE jest związany z innymi zaburzeniami poza schizofrenią, ma wpływ jedynie na określony odsetek pacjentów schizofrenicznych i jest zjawiskiem w dużej mierze uwarunkowanym, kulturowo (Jenkins, Karno 1992).