Dla pacjenta, który doświadcza ostrego epizodu psychotycznego, hospitalizacja stanowi okazję do odetchnięcia: może zebrać siły i obrać nowy kierunek na przyszłość. Leki przeciwpsychotyczne łagodzą większość objawów pozytywnych. Struktura oddziału szpitalnego daje bezpieczny azyl, w którym pacjent nie może zrobić krzywdy sobie ani innym. Personel pielęgniarski może pełnić funkcje pomocniczego ego. Zespół terapeutyczny ma szansę rozpoznać czynniki stresogen- ne uwzględnione na osi czwartej DSM-IV-TR (American Psychiatrie Association 2000), które mogą się przyczyniać do powstania epizodu psychotycznego w danym momencie życia pacjenta. Można rozpocząć psychoedukację pacjenta i członków jego rodziny, aby zapewnić mu optymalne warunki po wyjściu ze szpitala. Pacjent i jego krewni powinni być przygotowani na przyjęcie do wiadomości tego, że w grę wchodzi choroba, która trwa przez całe życie. Powinni wiedzieć, że ich celem jest ograniczenie stopnia upośledzenia, a nie trwałe wyleczenie. Podkreślamy znaczenie systematycznego przyjmowania leków i możemy również wyjaśnić koncepcję ekspresji emocji. Jednocześnie zespół terapeutyczny powinien nieść nadzieję. Warto podkreślić, że choroba wprawdzie jest przewlekła, ale jak sugerują liczne badania, z biegiem czasu niektórzy pacjenci coraz lepiej funkcjonują (Harding i in. 1987).