Dotychczas najprzejrzyściej zaprojektowanym badaniem wpływu psychoterapii na pacjentów z rozpoznaniem schizofrenii był projekt Boston Psychotherapy Study, przeanalizowany przez Stantona, Gundersona i ich współpracowników (Gunderson i in. 1984; Stanton i in. 1984). Podstawowym błędem w poprzednich badaniach był brak jednoznacznej formy psychoterapii prowadzonej przez terapeutów. W projekcie bostońskim obserwowano nieprzewlekle chorych pacjentów z różnych instytucji i ośrodków leczenia ambulatoryjnego. Podzielono ich na dwie grupy. Pierwsza z nich została poddana psychoterapii podtrzymującej, która miała na celu przystosowanie do rzeczywistości. Grupę drugą poddano psychoterapii wglądowej. Pacjenci uczestniczący w analizie (95 spośród 164 osób) kontynuowali zaleconą im terapię przez co najmniej 6 miesięcy. Po dwóch latach badacze uzyskali kompletne dane w odniesieniu do 47 osób z oryginalnej próby. Okazało się, że w momencie uzyskiwania wyników u pacjentów uczestniczących w terapii podtrzymującej zaobserwowano mniej przypadków nawrotu choroby i lepsze radzenie sobie w rolach życiowych. Natomiast u osób uczestniczących w terapii wglądowej zauważono większą poprawę w sferze poznawczej i funkcjonowaniu ego. Badacze doszli do wniosku, że ogólne różnice między dwiema grupami są stosunkowo niewielkie.