Powyższe dane sugerują, że pacjenci, którzy potrafią zintegrować doświadczenie choroby z resztą życiowych doświadczeń, mogą wynieść korzyści z wglądu uzyskiwanego podczas psychoterapii, natomiast osoby, które zostawiają epizod choroby za sobą, takich korzyści nie wyniosą. W ich przypadku uparte próby uzyskania wglądu mogą nawet spowodować szkody. Formy terapii, które w jakimś stopniu zasadzają się na wglądzie, będą wymagać wielu interwencji podtrzymujących ze strony terapeuty. W psychoterapii schizofrenii podział na terapię ekspresywną i podtrzymującą jest z pewnością mniej sztywny niż w kontekście leczenia lepiej funkcjonujących pacjentów.

Terapia spersonalizowana (personal therapy; Hogarty i in. 1995, 1997a, 1997b) jest najbardziej rygorystycznie testowaną metodą spośród indywidualnych interwencji psychospołecznych stosowanych w leczeniu schizofrenii. W przeciwieństwie do terapii psychodynamicznych, które zwykle nie są uzależnione od konkretnych zaburzeń, terapia spersonalizowana jest podporządkowana zaburzeniu. Poza tym zasadza się na rezultatach badań naukowych związanych z daną chorobą, a więc u jej podstaw leży model podatności na stres. W terapii spersonalizowanej uważa się, że najistotniejszą rolę w nasileniu objawów odgrywają wywołane stresem zaburzenia regulacji afektu. Niektórzy terapeuci psychodynamiczni formułowali koncepcje zaburzeń na podstawie teorii psychoanalitycznych, które mogły być pozbawione podstaw empirycznych. Jednakże w obu formach terapii: terapii spersonalizowanej oraz psychoterapii dynamicznej korzysta się z wielu technik terapeutycznych i dostosowuje metody pracy do indywidualnych potrzeb pacjenta.