Pozostałe

Psychoterapia indywidualna w leczeniu schizofrenii

Terapia spersonalizowana składa się z etapów. Na pierwszym skupiamy się na klinicznej stabilizacji objawów, budowie przymierza terapeutycznego oraz podstawach psychoedukacji. Ten etap zwykle następuje w pierwszych miesiącach po wyjściu ze szpitala. Etap środkowy ma pomóc pacjentowi w uświadomieniu sobie i rozpoznawaniu wewnętrznych sygnałów afektywnych związanych z określonymi stresorami. Niektórzy pacjenci w tym momencie rozpoczynają trening umiejętności społecznych, ćwiczenia relaksacyjne oraz trening uwrażliwienia na bodźce społeczne. Najbardziej zaawansowany etap terapii daje okazję do introspekcji. Poza tym pacjent uczy się zasad rozwiązywania konfliktów oraz radzenia sobie z krytyką. Każda z faz terapii jest dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Hogarty i in. (1997a, 1997b) losowo przypisali 151 pacjentów z rozpoznaniem schizofrenii do jednej z trzech grup. Pacjenci z grupy pierwszej brali udział w terapii spersonalizowanej, a pacjenci w dwóch pozostałych grupach porównawczych uczestniczyli w terapii rodzinnej lub indywidualnej terapii podtrzymującej. Badacze prowadzili obserwacje przez trzy lata po zakończeniu hospitalizacji. Jedynie 18% pacjentów przedwcześnie zrezygnowało z udziału w badaniach; większość z nich nie należała do grupy uczestniczącej w terapii spersonalizowanej. Okazało się, że terapia spersonalizowana skuteczniej niż terapia rodzin i terapia podtrzymująca zapobiega nawrotom objawów psychotycznych i afektywnych, a także pomaga pacjentom w wypełnianiu zaleceń dotyczących farmakoterapii. Natomiast większą skuteczność tej formy leczenia zauważono jedynie u tych pacjentów, którzy mieszkali z rodzinami. W grupie pacjentów, którzy nie mieszkali z rodziną, osobom uczestniczącym w terapii spersonalizowanej wiodło się gorzej – następowało u nich więcej dekompensacji psychotycznych niż u pacjentów poddawanych terapii podtrzymującej. Badacze doszli do wniosku, że terapię spersonalizowaną zapewne należy stosować później, wówczas gdy pacjent osiągnie stabilizację życiową oraz dojdzie do poprawy w zakresie objawów.