W omawianym badaniu terapia spersonalizowana okazała się szczególnie korzystna w kontekście funkcjonowania w rolach czy przystosowania społecznego, natomiast jej wpływ na objawy nie różnił się w istotnym stopniu od skuteczności dwóch pozostałych form terapii. Pacjenci na terapii spersonalizowanej właściwie odczuwali większy lęk niż pacjenci biorący udział w terapii podtrzymującej bądź rodzinnej. Jej efekty zdawały się trwalsze od skutków terapii podtrzymującej. U pacjentów poddanych terapii spersonalizowanej zaobserwowano poprawę w sferze społecznego przystosowania dwa i trzy lata po zakończeniu hospitalizacji. Pacjenci na terapii podtrzymującej – z towarzyszeniem interwencji rodzinnych i bez nich – uzyskali maksymalne wyniki dwanaście miesięcy po wyjściu ze szpitala, które po tym okresie przestały rosnąć.

Zgodnie ze współczesną koncepcją optymalnej strategii postępowania ze schizofrenią terapia spersonalizowana była jedynie jedną z metod zastosowanych w ogólnym planie leczenia w badaniach prowadzonych przez zespół Hogarty’ego. Pacjenci przyjmowali leki przeciwpsychotyczne, a poza tym – w połączeniu z terapią spersonalizowaną – wykorzystywano różne metody rehabilitacji. Jak zauważyli Fenton i McGlashan, terapia spersonalizowana stwarza idealne warunki do rozważenia „kombinacji interwencji, które mogą się okazać najbardziej pomocne w leczeniu danego pacjenta z określonym typem schizofrenii na danym etapie choroby bądź remisji” (1997: 1495). Wysiłek podjęty w celu dostosowania interwencji do potrzeb pacjenta ma sens w postępowaniu klinicznym. Terapię spersonalizowaną można z pewnością stosować w ramach psychodynamicznej koncepc;: mechanizmów obronnych, relacji z obiektem oraz poczucia self.