Na początku praca psychoterapeutyczna ma charakter dyrektywny. Naszym celem jest reparacja deficytów pacjenta, które przeszkadzają w nawiązaniu przymierza (Selzer 1983; Selzer, Carsky 1990; Selzer i in. 1989). Wysiłek włożony w budowę relacji może później przynieść wiele korzyści. Kiedy Frank i Gunderson .1990) postanowili zbadać znaczenie przymierza terapeutycznego dla przebiegu . wyniku terapii 143 pacjentów z rozpoznaniem schizofrenii, którzy brali udział w projekcie Boston Psychotherapy Study, okazało się, że jednym z najistotniejszych prognostyków sukcesu jest właśnie przymierze. Pacjenci, którzy nawiązali dobrą relację terapeutyczną z klinicystą, rzadziej rezygnowali z psychoterapii, chętniej wypełniali zalecenia w zakresie farmakoterapii i częściej uzyskiwali dobre rezultaty po dwóch latach.
Budowę przymierza terapeutycznego ułatwia wspieranie i wzmacnianie strategii obronnych pacjenta. Warto skupić się na jego mocnych stronach i stworzyć warunki, w których czuje się bezpiecznie. Na przykład McGlashan i Keats (1989) podkreślali, że terapia powinna przede wszystkim dawać pacjentowi azyl. Psychoterapeuta akceptuje uczucia i myśli, które dla innych są niezrozumiałe. Akceptuje i rozumie wycofanie oraz najróżniejsze osobliwe zachowania; nie domaga się, aby pacjent natychmiast zaczął zachowywać się w sposób możliwy do przyjęcia przez ogół. Ten element techniki terapeutycznej polega na byciu z pacjentem (McGlashan, Keats 1989) – gotowości przebywania w towarzystwie danego człowieka bez stawiania nieadekwatnych żądań. Jak zauważył Karon (1992), trwoga jest podstawowym afektem u osób z rozpoznaniem schizofrenii. Terapeuta musi być w stanie zaakceptować takie uczucia, gdy zostaną na niego wyprojektowane; w obliczu tych silnych emocji nie powinien się wycofywać ani czuć przytłoczony.