Wychodzenie z zagubienia zaczyna się od odnalezienia siebie przez osobę zagubioną, ale jest to dopiero wstępny etap procesu odnajdywa­nia się w świecie. Psycholog-przewodnik może ograniczyć się do wskazania dalszej drogi, ale bezpieczniej jest, gdy prowadzi on osobę zagubiona do znanych jej miejsc. Takiee postępowanie jest najlepszym sposobem uchronienia jej przed kolejnym zagubieniem. Jeśli na rehabilitację psychiatryczną spojrzymy z perspektywy trzech emocji, które towarzyszą zagubieniu w sobie i w świecie, to łatwo będzie można wykazać, że założenie o jednorodności tego procesu powinno być uchylone. Za mało efektywne należy bowiem uznać jednoczesne koncentrowanie się na ma­razmie psychicznym, wynikającym z poczucia beznadziejności życia (utra­ta własnej indywidualności), lęku wywołanego brakiem spójności między dawniejszym a obecnym doświadczaniem siebie oraz wstydu związane­go z utratą – posiadanej wcześniej – integracji doświadczeń na skutek powstałych różnic psychospołecznych między zdrowymi a chorymi członkami społeczeństwa.