Przedstawiony system myślenia może wzbudzać liczne zastrzeżenia, szczególnie u osób, które mają praktyczne doświadczenia z rehabilitacją osób chronicznie chorych psychicznie lub znajdujących się w ostrych sta­nach chorobowych. Wiara w pełne wyleczenie nie wystarcza do wy­zdrowienia. Należy jednak pamiętać, że realizacja idei zdrowienia nie ma na celu wyleczenia z choroby psychicznej. Chodzi tu przede wszystkim o zapewnienie tym ludziom bardziej godnego i normalnego życia z cho­robą psychiczną.

Wstępnie należy przyjąć, że cała historia rozwoju rehabilitacji może być rozpatrywana jako dążenie do wypreparowania różnicy, jaka występuje ’ między położeniem życiowym osób pełnosprawnych i osób niepełnosprawnych. Poszukiwanie ciągle nowych sposobów tej preparacji ma sens .tylko wtedy, gdy uznamy, że dotychczasowe opisy położenia życiowego osób niepełnosprawnych są niewystarczające, albo wręcz błędne, wykazałem wcześniej, dotąd próbowano dookreślić to zróżnicowani, posługując się takimi pojęciami, jak strata (pozbawienie osób niepełnosprawnych czegoś istotnego, co posiadają inni ludzie), zależność wa (konieczność uzyskiwania pomocy przez osoby niepełnosprawne od innych ludzi), marginalizacja (usuwanie osób niepełnosprawnych na dalszy plan życia społecznego), wykluczenie społeczne (całkowite wyłączenie nie z życia społecznego osób niepełnosprawnych). Jeszcze wcześniej w ramach psychiatrii tradycyjnej, posługiwano się określeniem: rżenie funkcjonowania (niekompetentne lub dewiacyjne zachowar które jest sprzeczne z normami społecznymi).