Wydaje się, że każdą z tych orientacji teoretycznych można potraktować jako sposób nazwania problemów, których muszą doświadczać’’,^’ osoby niepełnosprawne. Szczególnie orientacje wyodrębnione w ram; rehabilitacyjnego podejścia do chorób psychicznych mają charakter w: – kich metafor (marginalizowanie, wykluczanie, ponoszenie strat, stawanie nie się zależnym). Być może to posługiwanie się metaforami ma uzasadnienie, gdyż za ich pomocą łatwiej jest dotrzeć do świadome społecznej z określonym sposobem definiowania problemów, które doświadczają osoby psychicznie chore. Tym samym łatwiej jest organizować akcje społeczne, które mają na celu udzielenie pomocy tym osobom. Uważa się przy tym, że od liczby osób angażujących się w daną, akcję zależy jej powodzenie. Sposób nazywania problemów determinuje charakter intencjonalnych działań, które są podejmowane na rzecz osób niepełnosprawnych: usunięcie zaburzonych zachowań i ich przyczyn, rekompensowanie poniesionych strat, doprowadzenie do nich zależności życiowej, włączenie w życie społeczne, zapewnienie pełnej integracji.

Każde działanie intencjonalne powinno się opierać na sprzężeniu zwrotnym. Chodzi o to, że kolejne jego elementy powinny być konyunuowane ze względu na osiągane efekty. Jeśli są one zgodne z intencjami osób działających, to powinny być kontynuowane, ale jeśli zamierzono efekty nie są osiągane, powinno dojść do korekty działania. W analizowanej sytuacji brak zlikwidowania różnic między osobami niepełnosprawnymi a resztą społeczeństwa – na zasadzie ujemnego sprzężenia zwrotnego – powinien stopniowo osłabiać dany rodzaj działań intencjonalnych. Praktyka społeczna uczy nas jednak, że tego Ujemnego w sprzężenia społecznego nie ma. Mówiąc dokładniej, realizowane działania rehabilitacyjne nie są doskonalone na podstawie zdobywanych doświadczeń, lecz całkowicie odrzucane. Co kilka lat – z nieznanych powodów.