Warto przywołać w tym miejscu wyniki badań nad reakcjami ludzi chorych psychicznie na propozycje pomocy, dostarczane w duchu humanistycznym (w ramach rehabilitacji zdrowieniowej). Osoby chore psychicznie odbierają ją jako pozytywne zdarzenia w swoim życiu, rozbudzają w nich nadzieję, pełnią funkcję bufora wobec negatywnych doświadczeń życiowych, a w konsekwencji sprzyjają procesowi adapta­cji społecznej (Achim i Lepage, 2003; Cohen i Hoberman, 1983). E. Sally Rogers, William A. Anthony i Marianne Farkas (2006) wykazali, że współtowarzyszenie osobom chorym w rehabilitacji na zasadzie partnerstwa (wspólna ocena gotowości do rozpoczęcia rehabilitacji, ocena posiadanych zasobów i braków, planowanie postępowania usprawniającego, udzielanie ciągłego wsparcia w trudnych chwilach) przyczynia się zdecydowanie do skutecznego podejmowania ról społecznych, które  zostały wcześniej utracone w wyniku choroby. Można więc ogólnie wiedzieć, że umiejętnie udzielana pomoc może być porównana z wy­chodzeniem ze stanu zagubienia.