W przeciwieństwie do terapii opartej na doświadczaniu, w podejściu behawioralno-poznawczym więź terapeutyczną traktuje się jako środek do zwiększenia skuteczności oddziaływania specyficznych procedur i in­terwencji prowadzących do zmiany. Dokonując analizy relacji terapeu­tycznej z perspektywy różnych szkół terapii, opartych na założeniach teorii społecznego uczenia się, Raue i Goldfried (1994) wskazują na pełnione przez nią funkcje w procesie pracy nad zmianą.

Na podstawie analizy wielu badań Bachelor i Horvarth (2002) wska­zali na te reakcje pacjentów, które powinno się uznawać za znaczące; wskaźniki osłabienia siły przymierza terapeutycznego. Należą do nich: wyrażane przez pacjenta pośrednio lub bezpośrednio negatywne emocje wobec terapeuty, (2) niezgoda na cele i zadania terapii (co należy, uznać za zewnętrzną manifestację głębszych problemów o różnym charakterze), (3) manewry wyrażające jednocześnie zgodę na terapię, jak i jej unikanie (na przykład ignorowanie uwag terapeuty, spóźnianie się na sesję, odwoływanie sesji), (4) ujawnianie komunikatów zmierzających do podwyższenia samooceny w obliczu porażki oraz (5) brak reakcji pacjenta na interwencje terapeuty. Wszystkie te zachowania terapeuta powinien zauważyć i po prze­prowadzeniu diagnozy źródeł tego zjawiska wszcząć odpowiednią procedurę postępowania.