Obecnie przedstawiciele poszczególnych nurtów terapeutycznych kon­centrują się z jednej strony na próbach coraz dokładniejszego zdefiniowania tego zjawiska w ramach ogólnych założeń teoretycznych, z drugiej zaś na prowadzeniu badań empirycznych, które pozwoliłyby udzielić bar­dziej wyczerpującej odpowiedzi na nurtujące wszystkich praktyków klinicznych i pytania dotyczące związków między poziomem przymierza a właściwościami pacjenta i terapeuty. Przyglądając się wynikom tych badań, można stwierdzić, że wskazują one na coraz większą grupę czynników, które wpływają na zmiany w sile przymierza terapeutycznego podczas całego procesu leczenia. Czynniki te występują zarówno po stro­nie pacjenta, jak i terapeuty oraz tworzącej się między nimi relacji. Z badań tych wynika, że po stronie pacjenta najważniejsze znaczenie może mieć typ zaburzenia psychicznego, na które cierpi pacjent, natomiast po stronie terapeuty może to być styl prowadzenia terapii i umiejętności dostrzeżenia sygnałów wskazujących na opór pa­cjenta. Jeśli zaś chodzi o relacje między pacjentem a terapeutą, to istotne znaczenie dla jej pozytywnej oceny ma stopień dopasowania stylu prowadzenia terapii do oczekiwań pacjenta oraz umiejętności terapeuty związane z podejmowaniem rozmów na temat zachowań wskazujących na opór w terapii (por. Bachelor i Horvath, 2002).