Nie wszystkie wyniki badań potwierdzają bezpośredni wpływ siły przymierza terapeutycznego, zwłaszcza na początku terapii, na ostateczne efekty uzyskiwane przez pacjentów. Zdecydowanie większe znaczenie ma ono w różnych typach terapii wysoce ustrukturalizowanej (na przykład terapii poznawczo-behawioralnej czy integracyjnej), natomiast mniejsze w terapiach skoncentrowanych na procesie i przeniesieniu. W tych ostatnich stwierdzono, że poza siłą sojuszu terapeutycznego rów­nie istotne znaczenie może mieć wielkość pozytywnego przeniesienia (por. Meissner, 2007).

Badania empiryczne nad znaczeniem relacji i przymierza terapeutycznego dla wielkości końcowego efektu terapii mają coraz bardziej złożony charakter. Uwzględniają złożoną strukturę czynników ze­wnętrznych i wewnętrznych, które mogą istotnie modyfikować efektywność terapii. Choć na razie niewiele uzyskanych wyników znajduje bezpośrednie przełożenie na praktykę kliniczną, to oczekiwania terapeutów wobec możliwości ich zastosowania w pracy z pacjentami są ogromne. Tworzy się zatem kolejne projekty badawcze, które być może odpowiedzą na zapotrzebowania wynikające z konieczności doskonalenia’ metody leczenia zaburzeń psychicznych, zwanej psychoterapią.