Zdrowy człowiek oddaje mocz 5—6 razy w ciągu doby, w ogólnej ilości 1000 do 2000 nil. Wielkości te ulegają zmianie pod wpływem wielu przyczyn organicznych i czynnościwych. Pewna część pierwszych zależy od zmian chorobowych męskich narządów płciowych (powiększenie gruczołu krokowego, stwardnienie zwieraczy). Poza tym jednak u chorych z zaburzeniami w oddawaniu moczu istnieje duża różnorodność objawów: Wielomocz. Zwiększenie dobowego wydalania moczu powyżej 2 l, z czyni często wiążą się nagłe potrzeby natychmiastowego oddania moczu, obserwuje się najczęściej w cukrzycy. Mocz jest jasny, ale o dużej gęstości względnej i zawiera cukier. W moczówce prostej wydalane są natomiast ogromne ilości moczu o małej gęstości względnej (ciężarze właściwym). W takich wypadkach należy zawsze różnicować pomiędzy prawdziwą moczówką prostą, spowodowaną brakiem hormonu antydiuretycznego w przypadkach guza lub zaniku tylnego płata przysadki, i rzekomą, nerkopochodną moczówką prostą, której przyczyną jest pierwotne uszkodzenie nabłonka cewek. Działanie prawidłowo wydzielanego hormonu antydiuretycznego jest wówczas nieskuteczne.