Szerokie możliwości wpływu duchowości na zdrowie wiążą się z dzie­dziną radzenia sobie ze stresem (Gall i in., 2005). Dotyczy to zarówno osób zdrowych, dla których stres jest jednym z czynników ryzyka po. wstania choroby, jak i osób chorych, borykających się ze stresem będącym następstwem choroby. W obu wypadkach odgrywa rolę sensotwórcze działanie duchowości. Duchowość sprzyja radzeniu sobie ukierunkowa­nemu na znaczenie, a ta forma radzenia sobie uważana jest za podsta­wowe źródło emocji pozytywnych towarzyszących sytuacjom stresowym (Follcman i Moslcowitz, 2006). Radzenie sobie ukierunkowane na zna­czenie jest szczególnie użyteczną, a niekiedy jedyną dostępną formą w warunkach stresu niekontrolowanego i o dużym nasileniu. Z taką właś­nie sytuacją mamy do czynienia w wypadku poważnej, nieuleczalnej cho­roby. Wtedy najbardziej efektywne mogą okazać się takie strategie radzenia sobie, jak nadawanie sensu cierpieniu i negatywnym wydarze­niom, traktowanie sytuacji stresowych jako źródła rozwoju czy okazji do odkrywania rzeczy naprawdę ważnych.

Duchowość w formie religijności dostarcza specyficznych strategii ra­dzenia sobie, określanych w literaturze jako „religijne radzenie sobie” (Fołkman i Moslcowitz, 2004; ICoenig, Pargament i Nielsen, 1998), takich jak modlitwa, powierzenie się Bogu. Religijne radzenie sobie jest szcze­gólnie przydatne w sytuacjach krytycznych, w których źródło stresu nie daje się opanować. Powszechnym przykładem jest tu właśnie choroba o złych rokowaniach. Religijne radzenie sobie potocznie uważa się z;, źródło pozytywnych emocji, jednak badania nad tym związkiem pro wadzą do wniosku, że wzbudzanie emocji odbywa się na drodze po­średniej, poprzez przewartościowanie i radzenie sobie ukierunkowane na problem (Follcman, 1997).