Medycyna psychosomatyczna obejmuje dwa zakresy pojęć chorobowych. Pierwszy z nich obejmuje zaburzenia somatyczne, za których powstanie odpowiedzialne lub współodpowiedzialne są zmiany w psychice. Przeżycia i zachowanie się chorego tego typu są determinowane psychogenetycznie; jego choroby bez uwzględnienia udziału czynników psychosocjologicznych nie są w pełni zrozumiałe. Przyczyny te pozostają poza świadomością pacjenta. Uszkodzenia narządowe są w nich nierzadko nieodwracalne, część chorób może mieć nawet przebieg śmiertelny. Do drugiego zakresu należą choroby psychosomatyczne w szerokim znaczeniu, czyli zaburzenia czynnościowe. Istnieje duża liczba określeń dla związanych z nimi objawów, jak dystonia wegetatywna, czynnościowe zaburzenia regulacji, zespół czynnościowy, zaburzenia czynnościowo-wegetatywne, zespół psychowegetatywny itd. Również i one spowodowane są wpływami natury psychicznej. W zespołach tych nie można najczęściej wykryć chorobowych zmian narządowych. Pierwszoplanowa jest w nich „somatyzaeja” psychicznych i socjalnych problemów chorego. Ilość dolegliwości fizycznych może być bardzo duża i niekiedy trudno je oddzielić od reakcji czynnościowych osób psychicznie zdrowych. Z reguły podawane są skargi na bóle głowy, bicie serca, zaburzenia snu, niepokój, zawrót głowy, depresyjny nastrój, dolegliwości żołądkowe, biegunkę itp. A właśnie przy tego typu dolegliwościach szczególnie ważne jest postawienie rozpoznania na podstawie pozytywnych kryteriów psychodynamicznych.