Terminem sinica określa się niebieskawe zabarwienie skóry i błon śluzowych. Sinicę wywołuje nienormalnie ciemny kolor krwi włośniczkowej spowodowany zwiększeniem zawartości odtlenowanej hemoglobiny (sinica w wąskim znaczeniu). Podobny odcień przybiera skóra w obecności we krwi met i sulfhemoglobiny (sinica w szerszym znaczeniu) i — rzadko — w następstwie nagromadzenia w skórze barwników endogennych (melanina, hemosyderyna) lub substancji egzogennych, jak złoto i srebro (sinico rzekoma). O stopniu sinicy decyduje nie tylko ilość zawartej we krwi włośniczkowej odtlenowanej hemoglobiny, ale także grubość i pigmentacja skóry oraz ilość i przekrój małych naczyń skórnych. Sinica jest szczególnie dobrze widoczna w cienkich, mało pigmentowanych, a za to bogato unaczynionych partiach skóry, jak wargi, nos, uszy, policzki, łożyska paznokciowe palców rąk i nóg oraz błony śluzowe. Sinica jest ważnym objawem klinicznym. Warunkiem wystąpienia sinicy jest obecność w l l krwi co najmniej 3,10 mmol Hb(Fe) (5 g/100 ml) odtlenowanej hemoglobiny, co przy prawidłowym stężeniu hemoglobiny 9,31 mmol/1 Hb(Fe) (15 g/100 ml) odpowiada V3 całej jej ilości. Chodzi przy tym o bezwzględne wartości, a nie o stosunek hemoglobiny zredukowanej do związanej z tlenem (w warunkach prawidłowych ilość hemoglobiny zredukowanej we krwi włośniczkowej wynosi około 1,55 mmol/1 Hb(Fe) = 2,5 g/100 ml).