Przejawem sztywności jest wzmożenie napięcia mięśni w spoczynku. Przy biernych ruchach stwierdza się opór mięśni, który nie osiąga, jak w porażeniach spastycznych, nagłego maksymalnego nasilenia z następowym zwiotczeniem, ale jest jednakowy, „plastyczny” i dotyczy w równym stopniu mięśni współdziałających i przeciwstawnych, prostowników i zginaczy. Sztywność zmniejsza się w czasie snu i ustępuje w narkozie. Przy istnieniu drżenia wzmożenie napięcia przybiera obraz „koła zębatego”, co można stwierdzić podczas próby biernego zginania kończyny. Drżenie ma charakter grubofalistego drżenia spoczynkowego, o częstotliwości 3—7 drgań na sekundę. We wczesnych okresach znika ono w warunkach pełnego rozluźnienia mięśni. Podobnie skurcz dotkniętych mięśni powoduje początkowo ustąpienie, ale w późniejszych okresach choroby tylko złagodzenie drżenia. Nie upośledza ono ruchów docelowych. Stany emocjonalne nasilają drżenie, wzrasta też jego amplituda. W obrębie dłoni wyraża się ono naprzemiennym lekkim zginaniem i prostowaniem palców. Ruch tarcia palca wskazującego o kciuk sprawia wrażenie kręcenia pigułek. Poza kończynami drżenie może dotyczyć warg, języka i brody. W zaawansowanych stadiach choroby występuje zjawisko pro- i retropulsji związane z koniecznością utrzymania równowagi. Dla jej uzyskania przy zbyt dalekim wychyleniu tułowia do przodu lub do tyłu pacjent musi wykonać kilka drobnych kroczków w odpowiednim kierunku.